Zaczęło się w 1993 r. w Tarnowcu koło Jasła,
Po 30 latach pracy jako nauczyciel akademicki na Politechnice Śląskiej, Politechnice Białostockiej i Politechnice Rzeszowskiej dr inż. Jan Pąprowicz – uznany specjalista w dziedzinie oczyszczania powietrza oraz eliminacji zanieczyszczeń chemicznych i biologicznych – postanowił przekuć teorię w działanie. Stworzył EKO-KARPATY.
W miejscu dawnej Spółdzielni Kółek Rolniczych powstał zakład produkcyjny, który dał początek Podkarpackiemu Centrum Produkcyjno-Wdrożeniowemu EKO-KARPATY. Tak narodziła się firma, która połączyła naukę z troską o czyste powietrze i lepsze jutro.
Początki były skromne, ale rozwój – imponujący i szybki. Po założeniu firmy nawiązano współpracę z jednym z gigantów krajowej branży AGD – rzeszowskim Zelmerem. Partnerstwo otworzyło drzwi do przemysłu, pozwoliło rozwinąć skrzydła i nabrać tempa. Kolejnym krokiem milowym było przejęcie zakładów włókienniczych Technitex w Głogowie Małopolskim. To strategiczne posunięcie pozwoliło zwiększyć moce produkcyjne i poszerzyć ofertę firmy.
Filtry pod marką „BJP Filter”
Silnym filarem działalności firmy są filtry produkowane pod marką BJP Filter. W ofercie znajdują się rozwiązania dla samochodów osobowych i ciężarowych, autobusów, maszyn rolniczych, a także systemów wentylacji, klimatyzacji, rekuperacji i urządzeń AGD – od odkurzaczy po lodówki. Ich wysoka skuteczność w zatrzymywaniu pyłów, alergenów i smogu sprawia, że produkty EKO-KARPATY trafiają do odbiorców nie tylko w Polsce, ale i za granicą. W swojej ofercie posiadamy ponad 500 różnych referencji filtrów.
źródło: Andrzej Szoszkiewicz „Filtry do zadań specjalnych” www.zobaczzmiany.pl/filtry-do-zadan-specjalnych/
Dawny pałac książąt Lubomirskich
Obiekt, w którym obecnie mieści się firma ma długą historię. Jest to dawny pałac książąt Lubomirskich zbudowany w latach 20. XVIII w. Wzniesiony został w latach 1726-1727 przez Jana Kazimierza Lubomirskiego, który był jednym z synów Hieronima Augustyna Lubomirskiego hetmana wielkiego koronnego. Żył w latach 1692-1737 i był twórcą gałęzi tego rodu, która na swoją siedzibę wybrała Głogów Małopolski. W 1725 r. ożenił się z Urszulą z Branickich. Na planie katastralnym z 1849 r. pałac miał kształt czworoboku z dziedzińcem pośrodku. Południowe skrzydło miało charakter reprezentacyjny, a pozostałe części pełniły funkcję oficyn. Na dziedzińcu znajdował się kwadratowy basen, natomiast od południa rozciągał się park krajobrazowy, przekształcony z XVIII-wiecznego ogrodu pałacowego.
Pałac Lubomirskich w Głogowie Małopolskim od strony dziedzińca ok. 1902 r.
Pałac książąt Lubomirskich
Film „Pałac książąt Lubomirskich” jest pierwszym z cyklu „Głogowska ścieżka historyczna”. Cykl będzie przybliżać różne ciekawe miejsca w naszej gminie. Pierwszy odcinek bierze na warsztat najstarszy murowany budynek na terenie gminy Głogów Małopolski, którym jest dawny pałac Lubomirskich. Został on zbudowany w latach 1725-1727 jako siedziba głogowskiej gałęzi tego książęcego rodu. Jako rezydencja służył do końca XVIII w. Później, po wymarciu głogowskich książąt, pałac został oddany w użytkowanie armii austriackiej. Stacjonował w nim szwadron jazdy c. k. wojska. Zmienne koleje losu sprawiły, że na początku XX w. ulokowano w nim zakłady włókiennicze, zmieniając charakter z rezydencjonalnego na przemysłowy. Taką funkcję pełni on do dzisiaj, ale warto pamiętać o bogatej przeszłości tego obiektu. Film prezentuje ją w ciekawy sposób.
Jaśnie oświecona księżna dobrodziejka Urszula Lubomirska
Urszula z Branickich księżna Lubomirska była właścicielką Głogowa Małopolskiego w XVIII wieku. Film prezentuje jej postać oraz działania zarówno na arenie ogólnopolskiej, jak i miejscowej, regionalnej. Księżna wybitnie zapisała się w dziejach regionu Głogowa Małopolskiego, była fundatorką wielu zabytków w samym mieście oraz w innych miejscach położonych poza nim. Historycy postrzegają ją jako doradczynię jednej z najważniejszych w XVIII-wiecznej Rzeczpospolitej osób, jej brata, Jana Klemensa Branickiego, hetmana wielkiego koronnego. Dzięki kilkuset listów, które zachowały się w archiwach istnieje możliwość przybliżenia jej postaci. A księżna była osobą nietuzinkowa, kobietą wykraczającą poza ramy epoki, w której żyła. Zapraszam w podróż do XVIII wieku i do odwiedzenia pałacu księżnej Urszuli Lubomirskiej, która słynęła ze swej gościnności.
źródło: kanał YouTube, Miejsko Gminna Biblioteka Publiczna im. Rudolfa Menerki w Głogowie Małopolskim
Franciszek Weiss, inżynier po studiach w Irlandii
Przez cały XIX w. służył jako koszary c. k. armii austriackiej. W 1910 r. budynki wynajął od ówczesnego właściciela Adama Jędrzejowicza Franciszek Weiss, inżynier po studiach w Irlandii.
Franciszek Weiss szukał miejsca, które nadawałoby się na założenie fabryki włókienniczej. Rok wcześniej Franciszek Weiss zakończył studia inżynierskie w Belfaście w Irlandii. Marzył o swojej firmie, nie chciał pracować jako czyjś podwładny. Wskazówki na temat najlepszych miejsc nadających się do założenie fabryki otrzymał w Wiener Industrieförderungsverein (Wiedeńskie Towarzystwo Popierania Przemysłu). Wśród różnych miast galicyjskich wytypowano również Głogów i Weiss od razu podjął decyzję, że tutaj zamieszka i stworzy firmę swoich marzeń. W okolicach Głogowa od wieków uprawiano len i konopie, miejscowa ludność chałupniczo trudniła się tkactwem. W mieście od pierwszej połowy XVII w. działał cech tkacki, a więc tradycje głogowskiego włókiennictwa były bardzo na bogate.
Dodatkowym atutem Głogowa była gotowa infrastruktura w postaci pozostającego od kilku lat niezagospodarowanego dawnego pałacu książąt Lubomirskich, w którym przez cały XIX w. mieściły się koszary wojskowe. Właścicielem obiektu był Adam Jędrzejowicz, Weiss spotkał się z nim i obaj panowie szybko doszli do porozumienia. Weiss liczył również i na to, że rychło ziszczą się plany budowy kolei z Rzeszowa na Głogów i dalej na północ. W tej ostatniej sprawie pomylił się, linia kolejowa została oddana do użytku dopiero w 1960 r., niemniej fabryka włókiennicza Weissa zaczęła pracować już w 1910 r.
Pan Franciszek Weiss , założyciel i pierwszy dyrektor fabryki włókienniczej „Pierwszej Galicyjskiej Przędzalni Lnu i Konopi oraz Tkalni w Głogowie” stoi na wozie zaprzęgowym przed zgromadzonymi robotnikami fabryki w nieistniejącej już dzisiaj bramie wjazdowej do dawnego pałacu Lubomirskich.
Pierwsza Galicyjska Przędzalnia Lnu i Konopi oraz Tkalnia w Głogowie
„Pierwszych fachowców majstrów sprowadził inżynier Weiss z Moraw i Śląska – opisywała początki fabryki jego żona Berta Weiss – by przy ich pomocy przyuczyć pewną liczbę robotników. Dopóki nie sprowadzono maszyn, zajęto się powroźnictwem, później zaś sprzedawano przędzę lnianą tkalniom ręcznym”. Zaledwie po czterech latach działalności Weissa nadeszła katastrofa, wybuchła wojna i wojsko rosyjskie, które we wrześniu 1914 r. zajęły Głogów spaliły dawny pałac wraz z mieszczącą się w nim fabryką. Dopiero w 1917 r. Franciszek Weiss przystąpił do jego odbudowy. Za pożar nie otrzymał żadnego odszkodowania, musiał więc znaleźć kapitał, który pozwoliłby mu na niezbędne prace remontowe. Założył spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością właśnie pod nazwą Pierwsza Galicyjska Przędzalnia Lnu i Konopi oraz Tkalnia w Głogowie. Udziały w spółce wykupili przeważnie miejscowi ziemianie, m.in. Adam Jędrzejowicz ze Staromieścia, Stanisław Dąbski z Rudnej i hrabia Alfred Potocki z Łańcuta.
Zarząd nad spółką przejęła rada nadzorcza, a sam Franciszek Weiss zajął się kierowaniem fabryką. Podczas odbudowy zmienił wewnętrzny podział pomieszczeń dawnego pałacu przekształcając je w hale fabryczne. Nadbudował również budowlę o jedną kondygnację, dzięki czemu mógł znacznie zwiększyć produkcję. Wówczas to, część dawnych oficyn pałacowych od strony ulicy Fabrycznej, Weiss przebudował z przeznaczeniem na własne mieszkanie. W marcu 1924 r. pisał o swoich zasługach domagając się od rady nadzorczej przyznania mu większych udziałów w spółce: „Ja, dzięki mym znajomościom i wpływom, zakupiłem za śmiesznie niska cenę około 20 wagonów zawierających lokomobile, transmisje, konstrukcje dachowe, tokarnie i inne przedmioty, przez co umożliwiłem odbudowę zniszczonej wojną, a następnie dalszą rozbudowę naszej fabryki”.
Rzeczywiście Franciszek Weiss prowadził fabrykę wzorowo. Na zainstalowanych maszynach do przędzenia cienkiego oraz w warsztatach tkackich wyrabiano szare płótno, ręczniki, prześcieradła, a z grubej przędzy worki na cukier i sienniki dla wojska. Dzięki inwestycjom w 1933 r. przystąpiono do produkcji lnianych tkanin kolorowych na kobiece suknie. Ponowny wybuch wojny w 1939 r. nie wstrzymał pracy fabryki. Franciszek Weiss, z pochodzenia Niemiec, został folksdojczem, ale mieszkańcy Głogowa dobrze go wspominają. Starał się pomagać ludziom wystawiając im fikcyjne zaświadczenia stwierdzające, że pracują u niego, dzięki czemu wielu uchronił przed wywózką na roboty przymusowe do Niemiec.
W połowie 1942 r., gdy wojna trwała w najlepsze, Franciszek Weiss rozchorował się i po kilku miesiącach zmarł. Fabryką do lipca 1944 r. zarządzała wdowa Berta Weiss, lecz wraz ze zbliżaniem się Armii Czerwonej, opuściła Głogów i przeniosła się do Lipska. Franciszek Weiss poświęcił naszemu miastu ponad trzydzieści lat swojego życia, a zakładając fabrykę włókienniczą wpłynął na uprzemysłowienie rolniczo-rzemieślniczego do tej pory Głogowa. Z tego powodu jest to dla historii miasta postać ważna.
źródło: dr Robert Borkowski „Głogowskie biografie, Franciszek Weiss” https://mgbp.com.pl/index.php/dzialalnosc/glogowskie-biografie/zasluzeni-mieszkancy/870-franciszek-weiss
Lnianka i Zakłady Technicznych Wyrobów Włókienniczych „Technitex”
Po II wojnie światowej fabryka została znacjonalizowana, stając się własnością państwową. Od 1951 r. funkcjonowała pod nazwą Głogowskie Zakłady Lniarskie Przemysłu Terenowego „Lnianka”, a od 1959 r. została podporządkowana Wojewódzkiemu Zjednoczeniu Przedsiębiorstw Państwowego Przemysłu Terenowego w Rzeszowie. W 1973 r. fabryka została przekształcona w Zakłady Technicznych Wyrobów Włókienniczych „Technitex”.
logo nieistniejącego Zakładu Technicznych Wyrobów Włókienniczych “Technitex”
Podkarpackie Centrum Produkcyjno Wdrożeniowe „EKO-KARPATY” dr inż. Jan Pąprowicz
W roku 2000 zakład został sprywatyzowany i obecnie działa w ramach Grupy Podkarpackie Centrum Produkcyjno-Wdrożeniowe “EKO-KARPATY” dr inż. Jan Pąprowicz z siedzibą w Tarnowcu koło Jasła. Właściciel dr inż Jan Pąprowicz utrzymał tradycyjna produkcje przędzin i tkanin technicznych oprócz tego profil produkcyjny przedsiębiorstwa jest systematycznie poszerzany o nowe wyroby. Najważniejsze z nich to uruchomione w 2008r. pod własną marką filtry samochodowe BJP Filter oraz włókniny i filtry z węglem aktywnym. Odbiorcy naszych wyrobów doceniają naszą bogatą 100 letnią tradycję, duże doświadczenie na rynku, wysoką jakość wyrobów i usług, wdrażanie nowoczesnych rozwiązań, a duży potencjał innowacyjności czyni z nas cenionego partnera.
Zakład w Głogowie Małopolskim jest systematycznie remontowany. W latach 2019-2020 został wyremontowany budynek administracyjny, gdzie wymieniono poszycie dachowe oraz wykonano nową elewacje. W 2021 rozpoczął się remont głównego budynku produkcyjnego, wymienioną stolarkę okienną, pokrycie dachowe oraz odnowiono elewacje, remont zakończył się w 2023r.
